Omdat ons dagelijks leven thans volledig wordt beheerst door de Coronaviruspandemie met alle ellende van dien, krijg ik veel vragen over wat nu wel of niet te doen met onze duiven in afwachting van de start van het duivenseizoen. De kans dat we met onze oude duiven nog aan het vliegen komen, lijkt niet zo groot. Dan maar hopen dat ergens in mei-juni de lichten op groen gaan voor in ieder geval de jonge duiven. Veel zal afhangen van de ontwikkeling van de Corona-infectie in en rondom ons land. Als we naar China kijken heeft het daar toch zeker 4 maanden geduurd voordat het normale leven weer een beetje op gang kwam.

China

Omdat ik heel goede vrienden in China heb, wist ik al snel dat het in Wuhan behoorlijk uit de hand aan het lopen was. Daar was het veel erger dan wat we hier op de journaals hoorden en zagen. Maar daar moesten de artsen-specialisten ook het hele proces ‘leren’, van symptomatologie tot diagnostiek en behandeling. Dat hele scenario kreeg de rest van de wereld op een presenteerblaadje aangereikt, maar er werd een beetje schouderophalend over gedaan in het algemeen, ondanks dat een aantal gerenommeerde virologen al jaren waarschuwen voor een nieuwe pandemie. Maar omdat de Coronavirussen SARS en MERS geen pandemie werden, was de politiek niet goed voorbereid. Midden februari was ik op een FCI-congres in Qatar en zag op tv-stations hoe het Coronavirus om zich heen greep op een cruiseschip. Dat had wederom een wake up call moeten zijn, achteraf praten is altijd gemakkelijk. Ik schreef daarover een column op 16 februari onder andere over het belang van spreiden van de besmetting en quarantaine (isolatie) van de potentiële dragers en zeker klinisch zieke patiënten. Wat er nu in bejaardentehuizen gebeurt, is vergelijkbaar met de situatie op een cruiseschip. Mensen dicht bij elkaar in gesloten ruimten. Voor onze duiven geldt hetzelfde. Wat heb ik vaak in de hele wereld, van Zuid-Afrika tot China en USA en natuurlijk Europa, grote uitbraken van PMV-virus gezien. Ook met wisselende symptomen trouwens.

Virussen

Quarantainestations voor duiven zijn enorme bronnen van verspreiding van vooral virussen, met name dus PMV. En als de veterinaire autoriteiten mij dan zeggen dat een aantal van die jonge duiven die doodgingen zenuwverschijnselen hadden, dan is mijn reactie onmiddellijk: PMV!! Antwoord van de ambtsdierenarts (die er de ballen verstand van heeft) “nee, geen PMV maar circovirus”… “Ehh, pardón”, hoe moet je dan reageren? Ik viel van mijn stoel en zei politiek correct: “aha, dat noemen we bij ons PMV”. Einde discussie.
Dit verhaal maakte ik mee in Zuid-Afrika een aantal jaren geleden. Dierenartsen-specialisten die met grote groepen dieren werken, hebben in principe meer verstand van epidemieën en zelfs pandemieën (als je internationaal werkt) dan huisartsen. Wat dat betreft kun je ook van (internationale) duivenziekten veel leren op het gebied van epidemiologie. De gerenommeerde viroloog prof. dr. Ab Osterhaus is trouwens dierenarts en hij is samen met dr. Roel Coutinho en prof. dr. Goudsmit één van de specialisten die het scenario dat zich over de wereld voltrekt, heeft voorspeld in het begin van deze eeuw! Icoon Bill Gates voorspelde dit rampscenario trouwens ook al lang geleden!!

Infectiedruk

Waar je niemand over hoort praten is het fenomeen van de infectiedruk, iets wat we bij duiven zo goed kennen, ik schreef daar vaker over. De vraag is hoeveel viruspartikeltjes (of bacteriën) moet je binnenkrijgen om besmet te worden en ziek te worden? Met andere woorden: is één partikeltje al voldoende of krijgen we in een epicentrum (carnaval, wintersport après-ski en bejaardentehuizen en ziekenhuizen) logischerwijze gemakkelijker één partikeltje binnen of een aantal tegelijk, en hoeveel heb je dan nodig om ziek te worden? Dat is mede afhankelijk van je algemene weerstand, maar ook van hoe snel je specifieke weerstand opbouwt, vandaar het grote verschil in ziektesymptomen van dit Coronavirus. Dit geldt trouwens ook voor onze duiven.